Kamienica na przestrzeni wieków zachowała niezmienioną formę i przeznaczenie. W czasie II wojny światowej zajmowali ją Niemcy, a podczas Powstania Warszawskiego służyła jako szpital. Na terenie drugiego podwórza pochowano ofiary Powstania. Kamienica do dziś pełni funkcje mieszkaniowe i w mniejszym stopniu usługowe. Kamienica została wybudowana dla Anny Mikulicz-Radeckiej. Powstała najprawdopodobniej z rozbudowanego wg. projektu Marconiego domu, który stanął w 1819 roku, a ukończony został po 1831. Drugie podwórze zabudowano po 1897 roku. Kamienica pochodzi z okresu, gdy w Alejach zakładano ogrody romantyczne, często urozmaicane altanami. Na przełomie XIX i XX wieku ta ulica o reprezentacyjnej zabudowie stała się “salonem Warszawy” i zachowała swój charakter w okresie międzywojennym. Obiekt ma pięć kondygnacji i dwa podwórza; z przejazdem bramnym i przejazdem na drugi dziedziniec. Kształt bryły i układ pomieszczeń w kamienicy został niezmieniony. Wyjątek stanowi wspólny korytarz na parterze, który łączył pomieszczenia oficyny i pierwszego podwórza, a który zamurowano. W 1973 roku w budynku wybuchł pożar, większość wnętrz spłonęło. Ocałał jedynie wystrój południowo-wschodzniej klatki schodowej. Zachowały się w niej kolumny jońskie na parterze, marmurowe schody i żeliwna balustrada, sztukatorska dekoracja sufitów oraz stolarka drzwiowa i częściowo okienna. Podczas remontu nie odtworzono detali w pozostałych pomieszczeniach kamienicy. Na elewacji zewnętrznej zachowały się żeliwne balustrady balkonowe a także dekoracja architektoniczna o motywach liści palmowych, wieńców laurowych, czy gałązek różanych.

(źródło: Monika Dziekan, Rzecznik Prasowy MWKZ)