Od 29 stycznia w Galerii Sztuki Współczesnej Muzeum Narodowego w Poznaniu prezentowny jest depozyt Wielkopolskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Obejmuje on w tym momencie 24 dzieła Aliny Szapocznikow, jednej z najwybitniejszych polskich artysek XX wieku. Muzeum Narodowe w Poznaniu we współpracy z Wielkopolskim Towarzystwem Zachęty Sztuk Pięknych przygotowało wystawę dzieł tej niezwykłej rzeźbiarki. Ekspozycja współoranizowana przez Narodowe Centrum Kultury w ramach programu "Znaki czasu?.

Prezentacja dzieł Aliny Szapocznikow, jednej z najwybitniejszych polskich rzeźbiarek, żyjącej w latach 1926-1973, przewidziana jest nie jako wyodrębniona wystawa, lecz jako wkomponowanie jej prac w substancję stałej ekspozycji polskiej sztuki współczesnej. Przekazany w depozyt przez Wielkopolskie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych zespół liczy w chwili obecnej 24 dzieła: trzy prace na papierze i dwadzieścia jeden rzeźb. Obiekty pochodzą z lat 1958-1971. Zespół ten jest obecnie najbardziej reprezentatywnym spośrod eksponowanych w muzeach polskich. Prezentacja dzieł Aliny Szapocznikow składa sie z trzech sekwencji.

Pierwsza obejmuje prace najwcześniejsze i umieszczona została obok obrazów Jana Tarasina i Jerzego Tchórzewskiego. Bliskość dzieł malarskich Tchórzewskiego uzasadniona jest ich wspólną wystawą w warszawskiej Zachęcie w drugiej połowie lat pięćdziesiątych. W tym fragmencie ekspozycji znalazły się następujące dzieła: "Balet" (1958), "Głowa" nr I (1959-1960), III (1960), VII (1961), "Król" (1960) i "Nike" (1959-1960), (MNP) - czyli prace z przełomu lat pięćdziesiątych i początku sześćdziesiątych. Są to dzieła z brązu i ołowiu, pięć rzeźb z depozytu i jedna z kolekcji poznańskiego Muzeum.

Druga sekwencja sytuuje się wokół rzeźby "Derwisz" Aliny Szapocznikow z roku 1960 z kolekcji naszego Muzeum, w sąsiedztwie obrazów Aleksandra Kobzdeja i Jana Lebensteina. W tej przestrzeni znalazły się: "Spółgłoska" (1962), "Dwuczęściowa" (1965), "Pancerna" (1964) i "Rozłupany" (1960), (wł. prywatna - Poznań). Obiekty te prezentują poszukiwania materiałowe artystki - łączenie cementu platycznego z złomem, piaskowca z brązem, żywicy poliesterowej z metalem. Na ścianie pośród obrazów Jana Lebensteina, przyjaciela artystki, eksponowane są trzy prace na papierze. Pomiędzy drugą a trzecią sekwencją stoi rzeźba "Filozof", brązowy odlew pracy z roku 1965, wykonany współcześnie na zlecenie Wielkopolskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych.

Trzecia sekwencja zajmuje miejsce wśród najbardziej zróżnicowanych tematycznie i formalnie prac artystów polskich eksperymentujących z nowymi technologiami. Ekspozycja późnych dzieł artystki wykorzystujących poliester, a niekiedy światło elektryczne składa się z sześciu prac spośród następujących: "Autoportret I" (1966), "Iluminowana" (1966?1967), "Popiersie świecące I" (1967), "Portret dwukrotny" (1967), "Stela" (1968), "Rzeźba - lampa IV" (1970), "Szalona biała narzeczona" (1971), "Łza" (1971) i "Le Monde" (1971)

Wielkopolskie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych zostało zarejestrowane 12 maja 2004 roku. Działa w ramach Narodowego Programu Kultury "Znaki Czasu", zainicjowanego przez Ministra Kultury Waldemara Dąbrowskiego. Projekt polega na wydzielaniu z budżetu ministerstwa co roku sporej sumy pieniędzy na zakup dzieł sztuki współczesnej. Zakupów dokonuje Wielkopolskie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych. Warunkiem otrzymania dotacji od Ministerstwa jest wcześniejsze uzbieranie przez członków Towarzystwa odpowiednich środków, które zostaną podwojone dzięki wypłacie z funduszy centralnych. Głównym zadaniem Towarzystwa jest tworzenie kolekcji dzieł sztuki współczesnej. Prace zakupione ze zgromadzonych funduszy stworzą kolekcję własną, która wzbogaci stałą ekspozycję sztuki współczesnej w poznańskim Muzeum Narodowym. Zakupione przez nas prace muszą być eksponowane w publicznym miejscu. Mają stanowić kolejną atrakcję, która przyciągać będzie turystów i znawców do Poznania, dlatego też listę prac, które mają ważne znaczenie dla dzisiejszej sztuki współczesnej, przygotowują pracownicy Muzeum. Celem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych jest również pobudzanie do działania lokalnych środowisk, budowanie obywatelskiej skłonności do wspierania kultury, a co za tym idzie, osobista satysfakcja ze współtworzenia kolekcji i jej efektów.