 |
|
Andrzej Dworakowski należy do wyróżniających się i cenionych artystów środowiska białostockiego. Środowisko to współtworzy od dobrych kilkudziesięciu lat zarówno, jako grafik, rysownik i akcjoner, profesor Katedry Sztuki Wydziału Architektury Politechniki Białostockiej, czy wreszcie, jako autor scenografii na Wydziale Lalkarskim Akademii Teatralnej i Teatrach Lalek do sztuk, które realizuje we współpracy ze znanymi reżyserami (m.in.: Wojciechem Szelachowskim, Grzegorzem Kwiecińskim i Konradem Dworakowskim).
Prezentowana wystawa "miejsce PL" stanowi rodzaj refleksji nad własnym życiem i działaniami artystycznymi osadzonymi głęboko w "utartych" relacjach, lokalnym patriotyzmie i polskości, refleksji także nad całym wachlarzem przywar i zalet, które się w tych pojęciach zawierają. To zarówno opowieść o przestrzeni materialnej, konkretnych miejscach (pracownia, dom, najbliższe otoczenie), sytuacjach, jak również o przestrzeni symbolicznej.
Dworakowski już niejednokrotnie organizował przedsięwzięcia pokazujące jego "małą ojczyznę" (np. cykl i tytuły wystaw: "Made in Poland", "W czterech ścianach bliżej wschodniej", "Mieszkam w Polsce" "A to Polska właśnie"). W 2006 roku, w białostockim Arsenale odbyła się wystawa zbiorowa zatytułowana "Miejsce", na potrzeby której, zaanektował pomieszczenie, ściany w nim wymalowując w barwach polskiej flagi, a z powyjmowanych z obrzeży podłogi klepek na środku formując wyspę. Miał to być symboliczny obraz Polski i jej charakteru, gdzie wszystko jest rozpoczęte i nic nie jest zrobione do końca, gdzie procesy przemian trwają i trwać będą, a tymczasowość, traktowana jest jako jedna z naszych cech narodowych. Obecna wystawa nawiązuje do poprzednich cykli, a także instalacji z 2006 roku. Tym razem nastrój różnorodnie definiowanego "miejsca" tworzą prace artysty z rożnych okresów. Skomponowana jest z małych i dużych szkiców, zapisków, jakby notatek ze skrawków życia, którymi "oblepiona" jest cała przestrzeń galeryjna - podłogi, ściany sufit. To zbiór elementów z zamierzenia aestetycznych, niejednokrotnie nadszarpniętych "zębem" czasu, w warsztacie artysty w swoisty sposób "zrecyclingowanych". Powstały one na fragmentach papieru, na tekturach i dyktach, które kiedyś były przez niego wykorzystywane, zamalowywane, pocięte, porysowane, zapełnione szkicowymi notatkami. Zdobią je charakterystyczne motywy z ikonografii Dworakowskiego: bezgłowe korpusy, twarz autora, oka opatrzności, wilki, makiety domów, wnętrza pomieszczeń z rekwizytami i szkicami scenografii, znaki czasu, kratownice, czy chorągiewki chaotycznie, bądź rytmicznie poukładane i "obstalowane" w czarne drewniane listwy.
Od wielu lat dla poetyckich wizji artysta stara się znaleźć syntetyczne zapisy i rozwiązania wizualne oparte przede wszystkim na estetyce przypadkowości, na formach otwartych, jakby chwilowych, szkicowych. Dramaturgię prac buduje ekspresyjną kreską, utrzymując je przeważnie w czarno-białej tonacji. Z jednej strony powstają całe cykle kompozycji niezwykle drapieżnych, ostrych, zadziornych, przepełnionych grozą i pesymizmem, z drugiej te pełne humoru, pogodne i liryczne. Wypracowanym przez siebie językiem ekspresyjnych form i znaków definiuje dziwność istnienia, gdzieś w zawieszeniu, na granicy między jawą i snem. Upraszcza kształty, wprowadza symbole, skróty myślowe, sugerując ogromną literaturę i różnorodne możliwości interpretacji. Zapisy Dworakowskiego są niezwykle szczere. Na skrawkach papieru znać ślad refleksji autora nad zagadnieniami rozmaitej natury - jego wahania, plany, projekty, marzenia, szkice czekające na ciąg dalszy, dopisanie kolejnej historii, bądź na ponowne użycie w nowym kontekście. Usiane są mniej lub bardziej rozpoznawalnymi symbolami, hieroglifami. To kompozycje ze zmultiplikowanych sztandarów, proporców, stołów, elementów typograficznych w lustrzanym odbiciu (Andrzej jest leworęczny i ma ogromna łatwość lustrzanego pisania). Autor odnajduje w utartych znakach wciąż nowe wartości i możliwości zapisu myśli twórczej. Prace buduje na zasadach kontrastów: barw, linii i form, abstrakcji i figuracji, z ogromną również wrażliwością na materialne walory używanych i zestawianych ze sobą materiałów (np. puch, czy trawę zestawia z formami ostrymi z metalu i drutów). Każda z jego wystaw i aranżacji powstaje z myślą o konkretnym miejscu, nierozerwalnie współgra z przestrzenią, jest projektowana niczym teatralna scenografia. Mozolnie lepiąc z "okruchów życia" płaskie, reliefowe i przestrzenne kompozycje tak naprawdę, pracuje nad jednym dziełem, w którym przenikają się różne wrażenia, wspomnienia, przestrzenie, jak również dziedziny jego twórczej aktywności.
Dworakowski z dumą przyznaje, że jest artystą prowincjonalnym, działającym z dala od stołecznego zgiełku i gonitwy. Utożsamiając się ze swoim miejscem zamieszkania i społecznością, odnajduje w nim na co dzień nowe siły i inspiracje. Jego twórczość zawiera zarówno elementy niezwykle osobiste, jak również te, naznaczone cechami charakterystycznymi dla naszej narodowości - ową tymczasowość i niedokończenie. Pokazuje także niezwykle bliski związek autora zarówno z tą lokalną, małą, jak i tą większą ojczyzną, w których spędził większość swojego życia. I co najważniejsze, z którymi się artystycznie i życiowo identyfikuje. (MDD)
Andrzej Dworakowski (ur. 1954 r.)
Od ponad 30 lat mieszka w Białymstoku. Ukończył liceum plastyczne w Supraślu w 1974 roku. Studia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1975-80. Dyplom z wyróżnieniem w Pracowni Grafiki Warsztatowej pod kierunkiem prof. A. Rudzińskiego, aneks z malarstwa pod kierunkiem prof. T. Pągowskiej. Zajmuje się grafiką warsztatową, rysunkiem, malarstwem, sztuką akcji oraz scenografią i aranżacją wystaw muzealnych. Od 1976 roku członek grupy WARSZTAT (Marek Jaromski, Andrzej Kalina, Andrzej Dworakowski) - 12 wspólnych realizacji. Od 1987 roku pracownik dydaktyczny Katedry Sztuki na Wydziale Architektury Politechniki Białostockiej.
Fabryka Koronek – Galeria Sztuki Współczesnej CBBM. ul. Burakowska 5/7 Warszawa
Kontakt: www.fabrykakoronek.pl
|