 |
|
Artyści: Mirosław Bałka, Yael Bartana, Wojciech Bąkowski, Rafał Bujnowski, Oskar Dawicki, Ion Grigorescu, Aneta Grzeszykowska, KwieKulik, Deimantas Narkevičius, Jadwiga Sawicka, Krzysztof Wodiczko, Andrzej Wróblewski, Artur Żmijewski.
Prezentacja tegorocznych zakupów, darów i depozytów do kolekcji Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie jest zatytułowana 3xTAK . Tym razem Muzeum chce sprawdzić, czy kształtowanie jego kolekcji może być sposobem na udział w żywej dla sztuki debacie. W szerszym międzynarodowym kontekście Muzeum stara się dyskutować o kluczowym dla sztuki pytaniu: „tak” czy „nie” zaangażowaniu sztuki w społeczeństwo. Pytanie to ma dziś wiele wymiarów, polaryzuje rozmaite postawy i stanowiska, nie tylko na polskiej scenie artystycznej. Kolekcję otwiera rysunek Andrzeja Wróblewskiego zatytułowany Muzeum z 1956 roku, gdzie poprzez pokazanie zbiorów jako stołu prosektoryjnego, artysta stawia instytucję muzeum wobec współczesnego kryzysu całościowej wizji świata i historii. Rysunek ten jest pierwszym darem Towarzystwa Przyjaciół Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, powstałego w 2009 roku. W skład Towarzystwa wchodzą przedstawiciele środowisk kultury, mediów, biznesu i nauki, wspierający Muzeum. W działalność Towarzystwa na rzecz rozwoju kolekcji Muzeum włączyło się także Stowarzyszenie Komunikacji Marketingowej SAR, skupiające czołowe firmy branży reklamowej.
Sam tytuł wystawy - 3xTAK - odnosi się do innego obrazu Andrzeja Wróblewskiego zatytułowanego Poczekalnia: biedni czy bogaci z 1949 roku, który przestawiał migawkę z czasów plebiscytu ludowego reklamowanego propagandowym hasłem „3xTAK”. To odwołanie nadaje pytaniu o zaangażowanie sztuki wymiar historyczny i przypomina o dramatycznych wyborach w okresie przymusowego uczestnictwa w socrealizmie. Dziś zdecydowane „tak”, co podkreśla w swoim manifeście Stosowanych Sztuk Społecznych, zaangażowaniu mówi Artur Żmijewski, którego monumentalną pracę Demokracje Muzeum otrzymało w darze od artysty. Z innej perspektywy kwestii zaangażowania przygląda się Krzysztof Wodiczko w pracy Autoportret z 1973 roku. Przypomina tu o pułapkach autonomii sztuki i narcystycznej postawy artysty, która może spowodować oderwanie sztuki od rzeczywistości.
Dobitnie i w wielu wymiarach wybrzmiewa na wystawie kolekcji kwestia propagandy. W kilku prezentowanych pracach artyści badają pułapki i możliwości języka propagandy, sprawdzają żywotność związanych z symbolami emocji. Potencjał wywoływania emocji poprzez, wydawałoby się martwy, język syjonistycznej propagandy ujawnia Yael Bartana, zaś komunistyczna propaganda jest przedmiotem pracy Deimantasa Narkevičiusa. Zdecydowanie „nie” językowi propagandy mówi Jadwiga Sawicka. Bardziej intymne relacje z propagandą pokazuje praca KwieKulik. Ale równie skuteczne wydaje się przewrotne podejście do kwestii społecznych. Zarówno w wymiarze historycznym, kiedy żyjący w Rumuni w latach 70. Ion Grigorescu ucieka od ideologii, malując intymne portrety robotników. Jak i dzisiaj kiedy Rafał Bujnowski porównuje pracę-rzemiosło artysty i górnika.
Ogromne znaczenie ma dyskurs pamięci, zarówno w planie historycznym, jak i w dotyczącej pamięci Holocaustu pracy Mirosława Bałki, czy bardziej osobistym, jak w wystąpieniach Anety Grzeszykowskiej czy Wojciecha Bąkowskiego. Paradoksalnie, równie skuteczna jak zaangażowanie się w słusznej sprawie okazuje się przewrotność i ironia, obecna w działalności Oskara Dawickiego – jego praca zatytułowana Lista, która jest zbiórką podpisów pod nieistniejącą petycją.
Wystawa czynna jest od wtorku do niedzieli, w godzinach 12.00-20.00
Wstęp wolny
Kurator: Joanna Mytkowska
Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. ul. Pańska 3, Warszawa
Kontakt: www.artmuseum.pl
Wernisaż
Foto © Paweł Giergoń / sztuka.net
|