 |
|
Projekt RE:WUWA to dialog młodego pokolenia z klasyką modernizmu. Sięgamy do najlepszych źródeł, które biją we Wrocławiu, do obiektów Wystawy Mieszkaniowej z 1929 r. Ideą projektu jest ponowne "odkrycie" myśli modernistycznej, zwrócenie uwagi na bogactwo kulturalnego dziedzictwa Wrocławia, powrót do dobrych wzorów. Wobec aktualnej nadprodukcji formalnej, szukamy czystości bryły i ideii. RE:WUWA to hołd złożony nowatorskim rozwiązaniom sprzed lat. Chcemy aby zaproszeni artyści opowiedzieli o wyjątkowości Wrocławia językiem młodej sztuki.
WUWA to skrót od nazwy Wystawy Mieszkaniowej zorganizowanej we Wrocławiu w 1929 r. przez śląski związek Deutsche Werkbundu w dzielnicy Dąbie oraz na terenach przylegających do wpisanej na listę Unesco Hali Stulecia. Na wystawie zaprezentowano 37 budynków mieszkalnych: modelowe domy jednorodzinne, wolnostojące, bliźniacze i szeregowe, różne formy budynku wielorodzinnego, a nawet awangardowy wieżowiec, który z powodów protestów administracji budowlanej został zrealizowany jako czteropiętrowy blok. Wyjątkowym obiektem jest dom dla samotnych i młodych małżeństw, jeden z pierwszych budynków typu split levels, zaprojektowany przez Hansa Scharouna.
Maria Kiesner znana jest z obrazów przedstawiających architekturę epoki PRL-u, obiekty industrialne, architekturę przedwojenną czy rzeźby Katarzyny Kobro. Temat miasta podsunęło jej życie - była naocznym świadkiem zamachu terrorystycznego w Nowym Jorku. Atmosfera pustki, ciszy i zatrzymania tak szybkiej dotąd metropolii stała się motywem jej pracy dyplomowej, nagrodzonej za poszukiwanie nowej formy wypowiedzi plastycznej. Architektura pojawiła się ponownie w twórczości Kiesner w cyklu pejzaży industrialnych, inspirowanych XIX wiecznymi pocztówkami. Na obrazach znalazły się huty, kominy, fabryki. Kiesner stworzyła obrazy w klasycznej technice tempery jajowej stosowanej głównie w średniowieczu. Autorka zderzyła ręcznie ucieraną farbę z obiektami symbolizującymi rewolucje techniczną. Na powierzchni płócien pozostawiła strużki zciekającej farby, akcentując rolę upływającego czasu. Ten sposób kształtowania powierzchni malarskiej powrócił w cyklu wrocławskim. Idąc tropem antykwarycznych poszukiwań Kiesner trafiła na wydawnictwa krajowzawcze z lat 70-tych XX wieku. Powrócił temat pustych przestrzeni miejskich, oświetlonych specyficznym, kontrastowym bocznym światłem. Kolejne inspiracje to pocztówki z lat 60-tych i 70-tych XX wieku, widoki przedwojennej Warszawy, zadudowa Saskiej Kępy. Powstają prace poświęcone obiektom sportowym, basenom, wieżom, cykl "Weduty Warszawskie".
W odróżnieniu od dotychczasowych obrazów, na których dominowały monumentalne ujęcia architektury, cykl wrocławski charakteryzuje kameralność kompozycji. Z pozycji obiektywnego obserwatora i dokumentalisty, Kiesner przesuwa się w stronę subiektywnej relacji z architekturą. Znika dystans. Szerokie panoramy ustępują miejsca portretom domów. Kiesner przygląda się budynkom z bliska, ukazuje fragmenty brył, zagląda do wnętrz. Obrazy choć proste i zdecydowane w warstwie formalnej, mają intymny charakter podejrzanych fragmentów rzeczywistości. Wcześniejsze prace cechowała pewna surowość, charakterystyczna dla monochromatycznych kompozycji. W cyklu wrocławskim owa surowość znika, paleta barw wzbogaca się, światło staje się bardziej naturalne i miękkie. Jest w nich doza czułości.
Kiesner przedstawia architekturę bez ludzi, ale nie pustą. Nie mamy do czynienia ze sterylnością domów jeszcze nie zamieszkałych czy melancholią już opuszczonych. Kiesner maluje bryłę domu pod chwilową nieobecność właścicieli. Nie ma zbyt wielu śladów po mieszkańcach, ale czujemy ich obecność. Zmysłowa atmosfera Balkonu i Leżaka to zupełnie nowe oblicze Kiesner. Artystka podziwia nie tylko estetyczne walory budynku, ale jego funkcjonalność. W geometrycznych układach płaszczyzn odnajduje ich ludzkie przeznaczenie [...]
Karolina Jaklewicz, kurator Projektu RE:WUWA
Galeria Sztuki Współczesnej Socato
ul. Oławska 21/IV, Wrocław
Kontakt: www.socato.pl
|