 |
|
Wystawa "Włodzimierz Borowski. Siatka czasu" jest pierwszą pośmiertną, monograficzną prezentacją prac Włodzimierza Borowskiego (1930-2008), jednego z najwybitniejszych polskich artystów neoawangardowych. Składa się ona z dwóch komplementarnych względem siebie części: wiernej rekonstrukcji autorskiej ekspozycji prac Borowskiego zatytułowanej "Pole gry", zaaranżowanej przez niego w Galerii Współczesnej w Warszawie w 1972 roku, oraz prezentacji materiałów archiwalnych dotyczących projektów zrealizowanych przez Borowskiego w latach 1966-1972 (przede wszystkim tzw. "Pokazów synkretycznych").
Celem wystawy jest ukazanie "Pola gry" jako zaprojektowanego przez Włodzimierza Borowskiego "instrumentu do prowokowania sztuki" - narzędzia służącego, z jednej strony, obronie czystości dzieła sztuki przed uwarunkowaniami instytucjonalnymi, a z drugiej stymulowaniu procesu rozwoju sztuki i odkrywaniu nowych znaczeń pojęcia sztuki. Chociaż wyposażone w znamiona ekspozycji muzealnej, "Pole gry" było przede wszystkim krytycznym działaniem na materii monograficznej, retrospektywnej wystawy, artystyczną próbą uniezależnienia własnego dzieła od mechanizmów historyzacji. Obejmowało ono około 58 prac Borowskiego z lat 1956-1972 (strukturalne obrazy, Artony, Manilusy, Niciowce, a także rysunki, szkice, dokumenty) zaaranżowanych przez Borowskiego w rodzaj organicznej struktury, w której podkreślone zostały relacje pomiędzy poszczególnymi przedmiotami, ich śladowość i procesualność. "Pole gry" należało do najgłośniejszych wydarzeń artystycznych polskiej sceny lat 70., stanowiąc również punkt węzłowy w twórczości Borowskiego. Ta bezprecedensowa manifestacja była zarazem krytyczną rewizją modelu funkcjonowania artysty awangardowego w polu kulturowym w Polsce, jak również refleksyjnym przewartościowaniem, a zarazem propozycją sztuki konceptualnej.
Wystawa "Włodzimierz Borowski. Siatka czasu" wiernie odtwarza wyjątkową, przestrzenną strukturę Pola gry z 1972 r., na podstawie zebranych dokumentów (fotografii, relacji) i przeprowadzonych badań. W obrębie zrekonstruowanej ekspozycji znajdują się 44 zachowane w zbiorach publicznych i prywatnych prace Włodzimierza Borowskiego uzupełnione współczesnymi rekonstrukcjami kilku jego prac.
Pole gry uzupełnia prezentacja dokumentacji dziewięciu "Pokazów synkretycznych" (o charakterze happeningów i environments). Pokaz dokumentacji skupia się wokół trzech zasadniczych dla twórczości Borowskiego problemów: wystawy, dzieła sztuki i autora. Prezentowane materiały - unikalne fotografie (m.in.: Eustachego Kossakowskiego, Tadeusza Rolke, Jacka M. Stokłosy), zapis filmowy i inne archiwalia - w przeważającej mierze nigdy wcześniej nie były pokazywane. Specjalne miejsce zajmuje tu prezentacja dokumentacji "Pola gry" z 1972 roku. Narracja stworzona za pomocą materiałów archiwalnych kontrapunktowana jest czterema pracami artysty o charakterze dokumentów: Fakty I (1970), Fakty II (1971), Ekspozycja jednej pracy (wspólnie z Janem Świdzińskim i Krzysztofem Wodiczko, 1972) oraz Est-Etyka (1976).
Wystawie towarzyszy międzynarodowa konferencja naukowa "Włodzimierz Borowski. Prace i rekonstrukcje" (19-20 listopada), która jest pierwszą próbą podsumowania stanu badań na temat Włodzimierza Borowskiego. Dzięki udziałowi światowej sławy historyków sztuki i kuratorów ma przyczynić się do popularyzacji tej twórczości na arenie międzynarodowej oraz wytyczyć nowe perspektywy badawcze.
Współorganizatorem wystawy jest Muzeum Narodowe we Wrocławiu.
Kuratorzy: Luiza Nader, Paweł Polit, Agnieszka Szewczyk
Rekonstrukcje prac Borowskiego i konsultacje: Krzysztof M. Bednarski
Muzeum Sztuki Nowoczesnej, ul. Pańska 3, Warszawa
Kontakt: www.artmuseum.pl
|