 |
|
Marian Kucharski (ur. 1930) zaczął fotografować w latach 50., kiedy pracował jako dziennikarz Gazety Poznańskiej. Po sukcesie swojej pierwszej indywidualnej wystawy (1958) zdecydował się poświęcić wyłącznie fotografii. Za główny dowód jego możliwości w tym wczesnym okresie można uznać wystawę "Barwy dnia" (1964) - twierdzi Adam Sobota. Na ten reportaż liryczny złożyło się 130 fotografii Poznania, z którym twórca związany jest od urodzenia. Od połowy lat 60. artysta konsekwentnie przechodzi od metody dziennikarskiego dokumentalizmu do coraz bardziej osobistego rozważania życiowych kategorii, do postawy, dla wyrażenia której najbardziej odpowiednia stałą się forma alegorii. Z tą zmianą wiązała się także zmiana techniki. Tak mówi o tym sam M. Kucharski: "Marzyłem o możliwości takiej swobody wobec materiału, jaką ma plastyka. Aż takiej w fotografice nie ma, ale fotografię można i należy gwałcić. Moją techniką jest montaż bi- lub polirefleksowy. Cały kształt jest pod powiększalnikiem płynny, zmienia się, może zawężać się tak aż zostanie samo tło, lub rozszerzać". Dominującą cechą fotomontaży Kucharskiego (cykle: Kronika pamięci, Nowa cywilizacja, Budzenie wyobraźni, Fantomy) jest dobitna, wręcz obsesyjna symetryczność kompozycji, którą można traktować jako jednoznacznie negatywne zdefiniowanie świata - mówi Adam Sobota. Narzucające się podwajanie kształtów - dodaje - klonowanie części ludzi i rzeczy, podkreśla mechaniczność zasady konstruowania obrazu i sugeruje podobnie mechaniczny charakter świadomości obecnej w takim świecie. Dzięki tym właśnie pracom artysta włączył się w najbardziej progresywny nurt polskiej fotografii, co potwierdziło się też udziałem w tak ważnych prezentacjach jak "Fotografia subiektywna" (1968) i "Fotografowie poszukujący" (1971).
Galeria Fotografii pf Centrum Kultury Zamek w Poznaniu ul. Święty Marcin 80/82
Kontakt: www.zamek.poznan.pl
|