 |
|
Aleksandra Went - nie pokoje - Grand Prix 2003 w Zakresie Sztuk Pięknych
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Wydział Rzeźby
Praca dyplomowa 2003
Promotor: prof. Sławoj Ostrowski
Agata Kulik - punkt widzenia - Grand Prix 2003 w Zakresie Sztuk Projektowych
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Wydział Wzornictwa Przemysłowego
Praca dyplomowa 2003
Promotor: prof. Jacek Popek
Aleksandra Went
Najnowsza praca Oli Went "Moje pokoje" zbudowana jest z kawałków codziennych sytuacji, elementów życia domowego, tworzących przestrzeń wewnętrzną, przestrzeń bezpiecznej własności w opozycji do świata zewnętrznego, niczyjego, obcego. Ściany i podłogi pokojów, kuchni, łazienki są granicami wnętrza i elementami składającymi się na strukturę domu. Deski podłogowe, parkiet, kafelki czy płytki PCV tworzą powierzchnię tej struktury. Jest to powierzchnia styku człowieka (mieszkańca) z wnętrzem. Właśnie ta powierzchnia stała się płaszczyzną dialogu i gry artystki (domownika) z odbiorcą (domownikiem). Wykorzystane przez Olę Went: parkiet, deski podłogowe, kafelki zostały oklejone wydrukiem - rodzajem foto tapety przedstawiającym wnętrze mieszkania. Odpowiednio - parkiet jest podkładem zdjęcia urządzonego pokoju, kafelki łazienki, a płytki PCV kuchni. Zabiegi te sprawiają że użyte elementy wyposażenia wnętrz stają się samoistnym komunikatem na swój temat, unaoczniają odbiorcy fakt że są one sceną i zasłoną wszystkich osobistych zdarzeń mających miejsce pośród nich. Wybrany przez autorkę sposób eksponowania tych płaszczyzn styku poddaje w wątpliwość trwałość stanu ustalonych granic. Elementy tworzące układy, właściwie układanki - klepki parkietu ułożone w jodełkę czy podłogowe deski oparte o ścianę - nie są szczelne, są jakby w trakcie "rozjeżdżania" się, przytulne wnętrze, które tworzy się poprzez złożoną sumę elementów (np. parkietu) jest zarysowane szczelinami, przez które ulatuje atmosfera domowego zacisza. Taki "niepokój w pokoju" jest rodzajem wprowadzenia, albo wyprowadzenia (jest w stosunku przyczynowo skutkowym) do wcześniejszej pracy Oli zatytułowanej "Żyjąc nieobecni" (również prezentowanej na wystawie), w której autorka zajmuje się zaginionymi oraz, rodzinami pragnącymi ich odnaleźć. Ta głęboko poruszająca praca mówi o opuszczeniu granic domu i o cierpieniu tych, którzy tam zostali. Jest jakby drugą stroną tamtej kompozycji. Temat więzi międzyludzkich, napięć towarzyszących odczuwaniu bliskości pomiędzy dwoma osobami jest kluczowy w twórczości Oli Went, kryje się "pod skórą" każdej z jej prac, a w pełni objawia się w zestawieniu opisywanych tutaj realizacji, które dopełnia eksponowana kompozycja OM. Jest to projekcja dwóch równoległych filmów w telewizorach, które tworzą dwa okna dające wgląd w sąsiadujące ze sobą pokoje. Wewnątrz dwie zwrócone ku sobie przez domyślną ścianę osoby, ona i on trwają w oczekiwaniu, które w końcu przez jedno z nich zostaje przerwane. Jeszcze jeden epizod z repertuaru sytuacji prozaicznych, zdarzeń tworzących obecnie niezauważalne tło wydarzeń medialnie ciekawszych, poruszających opinię publiczną, efektownych. Autorka zwraca uwagę, że wyścig medialny, w który również sztuka często się wpisuje odwrócił uwagę spragnionych coraz silniejszych wrażeń odbiorców od prostych, podstawowych wartości, do których może nawet już wstydzimy się przyznać, a które gwarantują naszemu istnieniu miano ludzkiego. Robert Kaja
Agata Kulik
"Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia" - to klucz do tej prezentacji. Obiekty, które się na niej znalazły, służą zarazem do siedzenia i są tym, przy czym się siedzi, a wszystkie obiekty mają sprawić, by punkt widzenia użytkownika poszerzył się o nowe perspektywy i znaczenia. Wystawa obejmuje kilka projektów z czasów studiów, w tym projekt dyplomowy "Koszyki na zakupy dla osób poruszających się na wózku inwalidzkim", który został nagrodzony zeszłoroczną nagrodą prezydencką, oraz projekty, które powstały w ciągu roku od przyznania nagrody. Te ostatnie zostały stworzone w duecie projektowym "MaLaFor" - Małego Laboratorium Formy, razem z projektantem Pawłem Pomorskim. Projekty "MaLaForu" łączą w sobie praktyczne spojrzenie na przedmiot z myśleniem pozaprzedmiotowym. Przedmioty przypominają o tym, że świat można oglądać z innej perspektywy, tak, jak projekty "Drabina I" i "Drabina II", czy "Schody", w których siedzisko umieszczone jest znacznie wyżej niż normalnie - wzrok siedzącego jest na ok. 2 m wysokości. Inspiracją do tych projektów jest drabina. Projekty "Pieńki" i "Wood Eye", to nietypowe stołki, opierające się na zwykłym, naturalnym, prawie pierwotnym i archaicznym dla człowieka "przysiądnięciu" na pieńku. Projekt-stół "Teraz Polska" także odnosi się do zwyczajów, które współcześnie są zapominane, w tym wypadku do piknikowania w lesie, gdzie pień był stołem. Wszystko to jednak sprawia, że są to nadal rzeczy użytkowe, służące ludziom, których punkt widzenia wychodzi ponad punkt siedzenia...
Królikarnia. Oddział Muzeum Narodowego w Warszawie, ul. Puławska 113a, 02-707 Warszawa |