 |
|
Na tę wyjątkową prezentację dziejów malarstwa francuskiego składa się blisko 120 obrazów najwybitniejszych mistrzów - takich, jak m.in. Georges de La Tour, Nicolas Poussin, Claude Le Lorrain, Charles Le Brun, François Boucher, Jean-Honoré Fragonard, Jean Simeon Chardin, Antoin Watteau, Jacques Louis David, Eugéne Delacroix, Jean August Ingres, Théodore Rousseau, Edgar Degas, Claud Monet, Pierre-Auguste Renoire, Paul Cézanne, Paul Gauguin, Alfred Sisley, Pablo Picasso, Gerges Braque, Yves Klein i Balthus. Obrazy zostały wypożyczone z najbardziej znanych muzeów Francji, m.in. Luwru, Musée d'Orsay, Muzeum Picassa, czy Centrum Sztuki Współczesnej Georges'a Pompidou.
Zamierzeniem autorów wystawy jest przedstawienie historii malarstwa francuskiego w perspektywie doświadczeń formalnych, podejmowanych ze światłem i cieniem w obrazie. Zagadnienie to fascynowało wielu artystów na przestrzeni ostatnich czterech wieków, począwszy od Georgesa de La Tour i Claude'a Le Lorrain, przez Barbizończyków i impresjonistów, aż do współczesności. Początkowo malarze francuscy interesowali się głównie zjawiskiem silnego światłocienia, wywołanego przez ostre źródło światła, czy ruch powietrza. Później zaniechano na pewien czas tego rodzaju doświadczeń, a mistrzowie francuskiego klasycyzmu, o czym świadczą dzieła Nicolasa Poussin, wykazywali pewną nieufność do ostrego światła, głównie w trosce o klarowność kompozycji i harmonię barw. Również czołowi malarze XVIII wieku - Jean-Honoré Fragonard, czy François Boucher, zdradzali upodobanie do bardziej jednolitej tonacji świateł i cieni oraz jaśniejszej palety kolorów, mających oddawać pozorną swobodę epoki rokoka. W XIX stuleciu następcy Eugéne Delacroix poszukiwali środków, by odsłonić uczucia jednostki osamotnionej wobec natury, o której zdawał się zapomnieć człowiek, żyjący w zurbanizowanym środowisku.
Impresjonizm, reprezentowany na wystawie przez dzieła Edgara Degas'a, Claude Moneta, Alfreda Sisleya i Pierre-Auguste'a Renoira, to epoka gloryfikacji w malarstwie światła dziennego. Zwłaszcza Monet, zalewając światłem swoje obrazy, otwierał drogę do abstrakcjonizmu. Symboliści, przekraczając granice rzeczywistości poprzez środki poetyckie wywarli z kolei wpływ na takich artystów, jak Pablo Picasso, czy później Jean Dubuffet. Dziś nie mówi się o dziele pełnym światła, lecz o dziele inteligentnym, zastępując pojęcie światła pojęciem rozumu. Wędrówkę, którą proponuje wystawa, należy pojmować jako bardzo swoistą próbę prezentacji dziejów sztuki francuskiej, z całym bagażem jej braku jednoznaczności, co pozwala na bardzo różnorodne interpretacje zgromadzonych obrazów; zarówno tych uznawanych za dzieła najwyższej rangi, jak i mniej znanych. Chodzi też o przedstawienie współczesnej refleksji o sztuce oraz o interpretację jej najnowszych przemian.
Ta niezwykła ekspozycja stać się może, jak sadzimy, największym i najważniejszym wydarzeniem muzealnym w Polsce pierwszej dekady XXI w. Nie często bowiem zdarza się, by dzieła tak wysokiej klasy i w tak dużej liczbie były eksponowane w naszym kraju.
Wystawa została zorganizowana przez Ministerstwo Kultury i Środków Przekazu Republiki Francuskiej, Ministerstwo Kultury Rzeczypospolitej Polskiej, Zamek Królewski w Warszawie i Zrzeszenie Francuskich Muzeów Państwowych przy wsparciu Instytutu Francuskiego w Warszawie. Ekspozycja była prezentowana już w Budapeszcie, a po pokazie w Warszawie zagości w Bukareszcie.
Zamek Królewski, Plac Zamkowy 4, 00-277 Warszawa
Kontakt: www.zamek-krolewski.art.pl |