 |
|
Wystawa: "Godlewska - malarstwo i rzeźba" jest pierwszą w Polsce ekspozycją prezentującą twórczość mieszkającej w Wielkiej Brytanii Izabelli Godlewskiej de Aranda, artystki o arystokratycznych korzeniach, żony dyplomaty hiszpańskiego, spokrewnionej z wybitnym malarzem - Józefem Czapskim. Na wystawie będziemy mogli zobaczyć niemal 50 prac pochodzących ze zbiorów prywatnych w Wielkiej Brytanii i Hiszpanii oraz Muzeum im. Emeryka Hutten-Czapskiego w Krakowie (oddziału Muzeum Narodowego) i Muzeum Uniwersyteckiego w Toruniu.
Wystawie towarzyszy polsko-hiszpańsko-angielski katalog pod red. Sławomira Majocha z obszernym tekstem o artystce pióra Janiny Ładnowskiej z Muzeum Sztuki w Łodzi.
Wprowadzeniem na wystawę są prace malarskie powstałe podczas pobytu artystki w Rzymie (1965-7). Są to trzy panoramiczne obrazy architektury Rzymu widzianej z wysokiego, zawsze jednego, punktu obserwacyjnego. Widoki ujęte są syntetycznie, czasem odwrócona bywa głębia ostrości - punkty oddalone są wyraźniej zarysowane niż budowle bliższe oku. Obrazy różni koloryt i oświetlenie przydające ekspresji. Rzymski okres uzupełniają malowane w tendencji realistycznej portrety dzieci malarki. Z lat 70. pochodzą abstrakcje: Czarny pejzaż morski, Logika wody i cykl Spiritus Movens, w których fakturalność farby wymieszanej z pisakiem, tworzy ciekawe efekty światłocieniowe. Przez ponad 20 lat artystka kontynuuje cykl Energia koloru. Są to powtarzane w dziesiątkach wariantów horyzontalne krajobrazy, których jedynym motywem są pasy. Kontrast między gorącą czerwienią, a błękitem stwarza poczucie przestrzeni spotęgowane niekiedy odblaskiem światła jakby odbijającego się w wodzie. Czasem spokój linii horyzontalnych zakłócony jest uskokiem linii. Czasem, jak dzieje się w pejzażach powstałych, na północy w Finlandii czy Estonii (1991-93) pojawia się chłodniejszy koloryt i linie o łagodnym, falującym zarysie. Ziemia i woda zostają sprowadzone do poziomej linii. Do tego cyklu zaliczyć można obraz Climax, w którym linearne strefy czerwieni opuściły horyzontalny spokój na rzecz dynamicznych diagonalnych podziałów i rozbłysku bieli. Obraz został odczytany jako synteza asymetrii i stał się motywem okładki książki znanego włoskiego pisarza Primo Levi'ego, L'asymétrie et la vie (Paris 2004). Równolegle do Energii koloru Izabella Godlewska realizuje inny cykl obrazów, liryczny, romantyczny i mający pokrewieństwa ze swobodą malarstwa gestu i materii.. Konotacje symboliczne tych obrazów wiążą się z dwuznacznym żywiołem wody, źródłem życia i śmierci.
Obok prac na płótnie artystka maluje także akwarele, najchętniej krajobrazy. Wyczuwa plamę koloru, cieniuje barwę, kontrastuje z linią, która buduje kompozycję. Maluje też cykle, np. widok neogotyckiej fasady Museum of Natural History o różnych porach roku i dnia, widok, który może obserwować ze swego okna na Cromwell Road w Londynie. Widoki Tatr (1994), czy szkockiego jeziora Loch Ness (1996) zachowując wyczucie miejsca zbliżają się do abstrakcji, ale nadal pozostają romantyczne Na wystawie możemy także zobaczyć rzeźby Godlewskiej, które rozwinęła w trzech kierunkach. W jednym nawiązuje do tradycji rzeźby hiszpańskiej, jej dynamiki, ekspresji, niepokoju. Taki jest poszarpany, o ostrej, bolesnej fakturze Gryf. Portret pięknej córki Izabelli z falą wspaniałych włosów ekspresję swą zawdzięcza wyrafinowanym patynom. Prezentowane są także surrealistyczne rzeźby odnoszące się do ciała i głowy. Izabella Godlewska odchodzi w nich od rzeźby zamkniętej w bryle, a także od rzeźby otwierającej się i rozwijającej się w przestrzeni zewnętrznej jak w rzeźbie konstruktywistów. Tors czy Głowa Eduarda otwierają się do wewnątrz. Forma zewnętrzna nie znajduje przedłużenia czy odpowiednika wewnątrz. Wewnątrz zostaje wzbogacona, zmultiplikowana, wyposażona w nowe wartości tak formalne jak treściowe.
Najnowsze zrealizowane rzeźby abstrakcyjne są koncentryczne, autorka nazywa je "centralnymi". Niewielkie, zdynamizowane ruchem wirowym sporządzone są z glazurowanej terrakoty. Monumentalna kulista rzeźba przekuta w białym marmurze w 2004 przez Wojciecha Kurdziela w Krakowie skupia światło, jest nieskończona jak wstęga Möbiusa, przewiercona w punkcie centralnym otwiera się na przestrzeń. Jej powierzchnie wewnętrzna i zewnętrzna są uspokojone i wygładzone. Forma niejako syntetyzuje czy klasycyzuje zamiłowania wyrażone w obrazach odnoszących się do wody, do zaczątków życia. Twórczość Izabelli Godlewskiej wpisując się w sztukę II połowy XX w. jest niełatwa do klasyfikacji, wymyka się rygorom stylów i kierunków. Artystka nie należała nigdy do żadnej z artystycznych grup, co jest rzadkością wśród artystów współczesnych tęskniących do poczucia przynależności. Jej sztuka jest osobista, choć wpisywana do sztuki hiszpańskiej. Powstała podczas nieustannych podróży i zmian miejsca zamieszkania, zachowała to, co istotne dla jej autorki: otwartość na życie i nieustanne nim zafascynowanie, odjazdy i powroty, pożegnania i powitania, poczucie, że nie tylko w Europie, jak pisała Maria Czapska, ale w świecie jest się w rodzinie.
Muzeum Uniwersyteckie w Toruniu, Collegium Maximum, Plac Rapackiego 1, Toruń |