 |
|
Prezentowana w Salonie Sztuki 49 wystawa nowych prac Piotra Sokołowskiego, znanego warszawskiego artysty, należy do rzadkich jego pokazów indywidualnych. W jego twórczości na przestrzeni kilkunastu lat widać różne kierunki poszukiwań malarskich, formalnych, duchowych i filozoficznych.
Kończąc Akademię Sztuk Pięknych w 1993 r. został wyróżniony za cykl roślin, od których malowania po studiach starał się uciec. Ucieczka prowadziła do malarstwa figuratywnego, ekspresyjnego i emocjonalnego, w którym dominowały autoportrety, portrety postaci z najbliższego otoczenia i osób o intrygującej fizjonomii z gazet, czy telewizji oraz codzienne przedmioty. Były to prace malowane przy użyciu ograniczonej do kilku barw gamy, która poprzez rozbielenia, tonowanie dawała na powierzchni płótna efekt barwnego bogactwa. Autor opowiadał o emocjach, zmaganiach z życiem, o rzeczywistości, która go dogłębnie poruszała.
Na obecną wystawę składają się płótna dwojakiego rodzaju - barwne i czarno-białe. Malowane bardzo lekko, pełne witalności, akceptacji życia, wielkoformatowe dwudzielne prace, w których jedna część zabudowywana jest kolorami podstawowymi, w poligraficznych układach CMYK i RGB, umieszczanymi na białym tle, druga, bardziej rysunkowa i syntetyczna, ukazuje postać w odcieniach szarości. Monochromatyczna jedność dopełniana jest wielobarwną wielością. Zmultiplikowane postaci i motyw roślinny, tym razem w kompozycji domkniętej czarno-białym pasem imitującym ślady bieżnika opony, charakterystyczne są dla drugiego cyklu obrazów z 2005 - 2006 roku. Bohaterem płótna jest człowiek bądź jak przed laty - roślina, jej wierne odwzorowanie pełne prostoty, dostojeństwa i skromności. Autor w nowy sposób powraca do stosowanego niegdyś "antyindywidualizmu niekonsekwentnego", ograniczając rolę artysty do odtwórcy logiki i harmonii natury.
Eksponowane prace pokazują zmęczenie artysty barwnymi eksperymentami, zwrot ku poszukiwaniu piękna i równowagi w zawężonej gamie i tematyce. To droga od malarstwa do malowania, w której ważny jest przede wszystkim proces, a nie efekt końcowy dzieła; ku zamknięciu się w elementarnych formach naśladujących naturę, będących nośnikami Tajemnicy i Transcendencji. Sokołowski poprzez prostą kompozycję, linearność, dosłowność, uczula widza na nową, głębszą, pozamalarską rzeczywistość. To początek końca malarstwa podobnie do Romana Opałki, Ryszarda Winiarskiego, czy Jana Tarasina, dążenie do przekroczenia funkcji i pojęcia tradycyjnie rozumianego utworu plastycznego i wreszcie potrzeba skupienia się na samym procesie tworzenia dającym możność głębokiej kontemplacji.
W jego płótnach ulotność splata się z bezczasową niezmiennością, prostota ze spokojem i wyciszeniem. Natura, banalne sytuacje z otaczającego świata wprowadzają widza w stan "oderwania od rzeczywistości", gdzie przedmiotem refleksji jest "nietrwałość" sama w sobie, jako istotna jakość bytu oraz "prawdziwa rzeczywistość" leżąca poza egzystencją człowieka, poza światem przedmiotów. Piotr Sokołowski ponownie zaprasza do przygody intelektualnej i odkrywania nowych wymiarów piękna.
Piotr Sokołowski - urodzony w 1964 roku w Warszawie. Początkowo studiował psychologie (1983-86) na Uniwersytecie Warszawskim, którą porzucił dla malarstwa w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dyplom uzyskał w 1993 roku w pracowni Jana Tarasina. Laureat konkursu "Triumf koloru" (Paryż, 1993). Wystawy indywidualne: 1998 - Galeria Otwarte Koło, Warszawa; 1999 - Galeria Prezydenta Warszawy, Warszawa; Galeria Promocyjna, Warszawa; 2000 - Galeria Milano, Warszawa; 2002 - Galeria Kordegarda, Warszawa; 2004 - Galeria Nizio, Warszawa; 2005 - "Mam 41 lat, lubię siebie", Galeria Fibak, Warszawa.
Kurator: Magdalena Durda-Dmitruk
Salon Sztuki 49, Al. Jana Pawła II 49, Warszawa |