Urodził się w 1957 roku w Krakowie. Studiował na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W 1981 roku uzyskał dyplom w Pracowni Miedziorytu prof. Mieczysława Wejmana; Malarstwo w pracowni prof. Jana Świderskiego.W latach 1981-89 pracował jako asystent w macierzystej uczelni. Uprawia malarstwo, grafikę, rysunek. Laureat nagród i wyróżnień m.in. na Biennale Grafiki w Mulhouse (1984), Międzynarodowej Wystawie Miniatury w Toronto (1986), Graphica Atlantica w Reykjaviku (1987), na Biennale Grafiki w Vaasa (1987), Grand Prix na Biennale Grafiki w Seulu (1988). W 2001 został lauretem Nagrody im. Witolda Wojtkiewicza przyznawanej przez Zarząd Okręgu Krakowskiego Związku Polskich Artystów Plastyków za najciekawszą wystawę indywidualną prezentowaną w Krakowie.

"Jacek Sroka należy dzisiaj do najbardziej cenionych przedstawicieli kierunku figuratywnego szkoły krakowskiej, reprezentowanej w grafice powojennej przez Konrada Srzednickiego (1894-1993), którego początki twórczości sięgają lat trzydziestych, oraz przez Mieczysława Wejmana (ur. 1912) i jego syna Stanisława (ur. 1944). Urodzony w roku 1957 Jacek Sroka studiował u pierwszego, następnie przez długie lata (1981-1989) współpracował z drugim. Wspólnie byli twórcami barwnej akwaforty z akwatintą, charakteryzującej się technicznym wyrafinowaniem i dużą siłą wyrazu, która obok biało-czarnych akwafort Mieczysława Wejmana stanowi dzisiaj jedną z głównych atrakcji grafiki polskiej. Od swego mistrza przejął Sroka zainteresowanie motywami zaczerpniętymi z życia i z historii; wykraczają one jednak u Sroki poza swoją pierwszą, zewnętrzną warstwę, pełne odniesień do innych, szerszych kontekstów. Sroka tworzy tu - podążając w kierunku co bardziej fantastycznych motywów Stanisława Wejmana - nowy ekspresyjny i wizyjny język. Jego rodowód zdaje się tkwić z jednej strony w tradycji krakowskiej okresu międzywojennego (np. Witkacy), a z drugiej w ekspresjonizmie niemieckim w wydaniu Beckmanna i Grosza. Jednocześnie jest blisko spokrewniony z kierunkami neoekspresyjnymi i symbolistycznymi w Niemczech, ale i we Włoszech, w szczególności zaś z twórcami transawangardy z ich stosunkiem do archaicznego języka obrazu. Sroka wpisuje się w te współczesne stylistyczne zjawiska, znane w latach osiemdziesiątych również pod nazwą "nowych dzikich", wnosząc do nich swą specyficznie polską wrażliwość w traktowaniu powierzchni, niuansów kolorystycznych, gamy barw i ich przejść, charakteryzujących się zdecydowaną przewagą odcieni szarych i czarnych, a pozostawiających w organizacji przestrzeni znikomy udział bieli. Kolory są tu zazwyczaj przytłumione, z przewagą czerwonego, niebieskiego, żółtego, zielonego i fioletowego. W czystej postaci występują jednakże dopiero w ostatnich latach - we wcześniejszej twórczości bywały przyciemnione odcieniami szarości, stwarzającymi atmosferę melancholii lub wzmacniane w kierunku agresji i jaskrawości. Kolory dobiera Sroka przy tym tak, iżby podkreślały charakter i siłę wyrazu przedstawianej sceny: albo - w porządku większych powierzchni - jako nastrojowe tło, albo jako małe, "zapalające" się refleksy. Postacie Sroki są już w jego wczesnych, biało-czarnych akwafortach mocno wtłoczone w powierzchnię. Ich sylwetki, często bardziej zaznaczone niż obrysowane ostrymi, rzadziej obłymi liniami, są mocno związane z przestrzenią grafiki. Jej ukośnie ustawione budynki i małe przestrzenie przypominają włoskich twórców prymitywnych okresu trecenta, również przez ulotne zaledwie zaakcentowanie poszczególnych elementów. Przychodzi na myśl sztuka sieneńska, na przykład freski Simona Martiniego, lecz także część późniejszego malarstwa środkowoeuropejskiego, które ulegało tym wpływom. W powstałym w latach osiemdziesiątych cyklu grafik o tzw. Malleus Maleficarum (Młot na czarownice), pełnej okrucieństw instrukcji o prześladowaniu czarownic w czasach renesansu, Sroka odnosi się w swoich wizjach do drzeworytów z tego okresu, przejmując z nich archaiczne kostiumy, błazeńskie szaty, szubienice i przerażające nieziemskie zjawy. Wszystkie te elementy przełożone są jednak na nowoczesny, wywodzący się z kubizmu język obrazu, który jest dzisiaj swego rodzaju światowym językiem ekspresji. Wspólne dla Sroki i jego późnośredniowiecznych wzorów jest przerażenie na widok świata pełnego złych mocy, złych ludzi, a także agresywnych zwierząt. Z większości jego dzieł przemawia strach, który z rzadka tylko ustępuje miejsca spokojnej i mrocznej kontemplacji, głównie w nowszych grafikach z lat dziewięćdziesiątych. Wszystkie prace Sroki mają w sobie coś niepokojącego i niedopowiedzianego; efekt ten bywa zazwyczaj złagodzony przez ostry dowcip znaków, form i środków wyrazu, co - podobnie jak u Pietera Breugla - stwarza możliwość zdystansowania się wobec przedstawionego świata. I tak scena podwójnego samobójstwa w grafice Mayerling (1985), w której arcyksiążę Rudolf strzela jednocześnie z dwóch pistoletów do siebie i swej kochanki, złagodzona jest przez fakt, że kochanka owa pojawia się ustylizowana na seks-lalkę a la Lindner czy Beckmann, a sam arcyksiążę na rosyjskiego generała, przede wszystkim jednak przez motyw stołu w tle z widocznymi nań dwoma kieliszkami, które sugerują pożegnalny toast obojga kochanków. Dzieła te otrzymują właściwy dla Sroki charakter właśnie dzięki redukcji ilości znaków oraz dzięki przemieszaniu epok."
Konrad Oberhuber

Wybrane wystawy indywidualne:

• 1990 - CIAP Gallery, Hasselt, Belgia
• 1991 - "Berliner Bilder" W. Asperger Studio Gallery, Berlin, Niemcy;
• 1993 - Galerie Salustowicz, Bielefeld, Niemcy;
• 1994 - Post & Salamon Contemporary Art, Brunssum, Holandia;
• 1995 - Galerie Marianne Grob, Lucern, Szwajcaria;
• 1996 - "Peintures et dessins", Musee des Beaux Arts, Chambery, Francja;
• 1998 - Arte Domus, Kortrijk, Belgia;
• 1999 - Gallerie Brantebjerg, Nykobing S., Dania;
• 2000 - Jan Fejkiel Gallery, Kraków;
• 2001 - "Alter Ego" The Project RM, San Francisco, USA;
• 2002 - Galeria Pryzmat (nagroda im. W. Wojtkiewicza), Kraków;
• 2003 - Galerie MMG, Tokio, Japonia

Prace w wybranych zbiorach:

• Muzeum Narodowe, Kraków;
• Muzeum Historyczne Miasta Krakowa, Kraków;
• Zbiory Graficzne PAU, Kraków;
• Biblioteka Jagiellońska, Kraków;
• Muzeum Okręgowe im. L.Wyczółkowskiego, Bydgoszcz;
• Muzeum Miasta Jaworzna, Jaworzno;
• Muzeum Sztuki, Bochum, Niemcy;
• Metropolitan Museum, Nowy Jork, USA;
• British Museum, Londyn, Wlk.Brytania;
• Museum Fridericianum, Kassel, Niemcy;
• Graphische Sammlung Albertina, Wiedeń, Austria;
• Musee Savoisien, Chambery, Francja;
• Cabinet des Estampes, Bibliotheque Nationale de France, Paryż, Francja;
• Kjarvalsstadir Museum, Reykjavik, Islandia;
• Taidegrafikot, Vaasa, Finlandia;
• Museum Prefectoral, Kumamoto, Japonia;
• Print Kabinett, Lejda, Holandia;
• Asperger Collection, Knittlingen, Niemcy.

Kontakt: www.sroka.pl