Urodzony w 1887 roku w Warszawie, zmarł w 1951 w Katowicach. Rzeźbiarz, portrecista, autor dzieł monumentalnych, dekoracyjnych, nagrobnych i kameralnych. W latach 1909-1911 studiował u Konstantego Laszczki w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Studiował też historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1911-1912 kontynuował studia m. in. w akademii Colarossiego w Paryżu. W dwudzistoleciu międzywojennym mieszkał i tworzył w Warszawie, gdzie był jednym z animatorów życia artystycznego. Członek i wieloletni prezes Towarzystwa "Rzeźba". Po 1945 roku, do śmierci, mieszkał w Katowicach. W czasie II wojny światowej większość jego dzieł uległa zniszczeniu.

We wczesnym okresie twórczości, rzeźby Jackowskiego utrzymane były w stylistyce młodopolskiej ("Cztery Pory Roku" - posągi alegoryczne w willi Aleksandra Kraushara w Konstancinie, "Ekstaza" - rzeźba w zbiorach Muzeum Narodowym w Warszawie). Późniejsze, doskonałe warsztatowo prace artysty utrzymane były w konwencji realizmu, poddanego niekiedy klasycznej stylizacji. Charakteryzowało je niezwykle staranne opracowanie detalu i precyzyjny, o gładkiej powierzchni modelunek. Do najbardziej znanych prac Stanisława Jackowskiego należą: "Tancerka" (1927, Park Skaryszewski w Warszawie), pomnik Jana Kilińskiego (1936, ul. Podwale w Warszawie), "Igraszka z aligatorem" (1936, plac Jana Henryka Dąbrowskiego w Warszawie) i figura dziecka na grobie Bolesława Prusa (1914, Cmentarz Powązkowski w Warszawie). Nieliczne, ocalałe dzieła artysty znajdują się także w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie i Muzeum Okręgowego w Toruniu.

Opracowanie: Paweł Giergoń